DEIXAR-SE “FERIR” PELA COMPAIXÃO – Parola de 01 de julho de 2025 – (Confira essa pequena reflexão também em Italiano, Alemão, Polonês, Espanhol, Francês e Inglês) – Bom dia!

Parola de terça-feira, 1 de julho de 2025

TAGESMOTTO # PASAPALABRA DEL DÍA # DAILY PASSWORD # PASSAPAROLA DEL GIORNO # SENHA DO DIA # MOT DE PASSE # HASŁO DNIA


DEIXAR-SE “FERIR” PELA COMPAIXÃO

Muitas vezes, nos protegemos emocionalmente para evitar o incômodo de sentir o sofrimento dos outros, mas a compaixão verdadeira exige um mergulho profundo, um permitir-se ser tocado pela dor de quem está ao nosso lado.

A compaixão não é apenas um gesto de bondade, é um movimento interno que nos transforma. Quando nos deixamos “ferir” por ela, somos desafiados a sair da indiferença e a agir. Esse ferimento não é um dano, mas sim, uma abertura. É uma rachadura no muro da nossa apatia, por onde entra a luz de Deus, que nos move em direção ao irmão que sofre.

Ao sentir a dor do outro, percebemos que estamos todos interligados, e que nossa capacidade de amar e acolher é, paradoxalmente, fortalecida por essa exposição ao sofrimento.

Não existem riscos quando a nossa intenção é amar o próximo.

Na verdade, o risco não está em sentir demais, mas em não sentir o suficiente.

 

Sich vom Mitgefühl leiten lassen

Wir schützen uns oft emotional, um die Unannehmlichkeiten zu vermeiden, die das Leiden anderer mit sich bringt, aber wahres Mitgefühl erfordert ein tiefes Eintauchen in den Schmerz des Anderen, in dem wir uns davon berühren lassen.

Mitgefühl ist nicht nur eine Geste der Freundlichkeit, es ist ein inneres bewegt sein, das uns verwandelt. Wenn wir zulassen, dass wir dadurch “verwundet” werden, sind wir gefordert, unsere Gleichgültigkeit hinter uns zu lassen und zu handeln. Diese Wunde ist kein Schaden, sondern eine Öffnung. Sie ist ein Riss in der Mauer unserer Gleichgültigkeit, durch den Gottes Licht eintritt und uns zu unserer leidenden Schwester oder unserem leidenden Bruder führt.

Indem wir den Schmerz der anderen spüren, erkennen wir, dass wir alle miteinander verbunden sind und dass unsere Fähigkeit zu lieben und willkommen zu sein paradoxerweise dadurch gestärkt wird, dass wir uns dem Leiden aussetzen.

Es gibt keine Risiken, wenn wir unseren Nächsten lieben wollen.

Das Risiko besteht nicht darin, zu viel zu fühlen, sondern darin, nicht genug zu fühlen.


DEJARSE “HERIR” POR LA COMPASIÓN

A menudo nos protegemos emocionalmente para evitar la incomodidad de sentir el sufrimiento ajeno, pero la verdadera compasión requiere una inmersión profunda, permitiéndonos conmover por el dolor de quienes nos rodean.

La compasión no es solo un gesto de bondad; es un movimiento interno que nos transforma. Cuando nos dejamos “herir” por ella, nos vemos desafiados a superar la indiferencia y actuar. Esta herida no es un daño, sino una abertura. Es una grieta en el muro de nuestra apatía por donde entra la luz de Dios, llevándonos hacia nuestro hermano que sufre.

Cuando sentimos el dolor del otro, nos damos cuenta de que todos estamos interconectados y que nuestra capacidad de amar y acoger es, paradójicamente, fortalecida por esta exposición al sufrimiento.

No hay riesgos cuando nuestra intención es amar al prójimo.

De hecho, el riesgo no está en sentir demasiado, sino en no sentir lo suficiente.


ALLOW YOURSELF TO BE “WOUNDED” BY COMPASSION

Often, we protect ourselves emotionally to avoid the discomfort of feeling the suffering of others, but true compassion requires a deep dive, allowing ourselves to be touched by the pain of those around us.

Compassion is not just a gesture of kindness; it is an internal movement that transforms us. When we allow ourselves to be “wounded” by it, we are challenged to come out of indifference and to act. This wound is not a harm, but rather an opening. It is a crack in the wall of our apathy through which the light of God enters, which moves us towards a suffering brother or sister.

By feeling the pain of the other, we realize that we are all interconnected, and that our capacity to love and welcome is, paradoxically, strengthened by this exposure to suffering.

There are no risks when our intention is to love our neighbour.

In fact, the risk is not in feeling too much, but in not feeling enough.

 

LASCIARSI “FERIRE” DALLA COMPASSIONE

Spesso ci proteggiamo emotivamente per evitare il disagio di sentire la sofferenza degli altri, ma la vera compassione richiede un’immersione profonda, permettendoci di essere toccati dal dolore di chi ci sta accanto.

La compassione non è solo un gesto di bontà, ma un movimento interiore che ci trasforma. Quando ci lasciamo “ferire” da essa, siamo sfidati a lasciarci alle spalle l’indifferenza e ad agire. Questa ferita non è un danno, ma un’apertura. È una crepa nel muro della nostra apatia, attraverso la quale entra la luce di Dio, che ci muove verso il fratello o la sorella che soffre.

Sentendo il dolore degli altri, ci rendiamo conto che siamo tutti interconnessi e che la nostra capacità di amare e accogliere è, paradossalmente, rafforzata da questa esposizione alla sofferenza.

Non ci sono rischi quando la nostra intenzione è quella di amare il prossimo.

Il rischio, infatti, non sta nel sentire troppo, ma nel non sentire abbastanza.


SE LAISSER “BLESSER” PAR LA COMPASSION

Nous nous protégeons souvent émotionnellement pour éviter de ressentir l’inconfort de la souffrance des autres, mais la véritable compassion exige une plongée profonde, nous permettant d’être touchés par la douleur de ceux qui sont à côté de nous.

La compassion n’est pas seulement un geste de bonté, c’est un mouvement intérieur qui nous transforme. Lorsque nous nous laissons « blesser » par elle, nous sommes mis au défi de laisser notre indifférence derrière nous et d’agir. Cette blessure n’est pas un dommage, mais une ouverture. C’est une fissure dans le mur de notre apathie par laquelle la lumière de Dieu entre, nous poussant vers notre frère ou notre sœur qui souffre.

En ressentant la douleur des autres, nous réalisons que nous sommes tous interconnectés et que notre capacité d’aimer et d’accueillir est, paradoxalement, renforcée par cette exposition à la souffrance.

Il n’y a pas de risque lorsque notre intention est d’aimer notre prochain.

En fait, le risque n’est pas de trop ressentir, mais de ne pas ressentir assez.

 

NIECH «ZRANI» NAS WSPÓŁCZUCIE

Często zabezpieczamy się emocjonalnie przed dyskomfortem związanym z odczuwaniem cierpienia innych, tymczasem prawdziwe współczucie wymaga głębokiego zanurzenia się w nim i posunięcia się do tego, by cierpienie osób z naszego otoczenia dotknęło nas do żywego.

Współczucie to nie tylko dobre uczynki, ale doświadczenie wewnętrznego wstrząsu, które nas przemienia. Kiedy pozwolimy sobie na to, by ono nas „zraniło”, stajemy przed wyzwaniem, by wyzbyć się obojętności i zacząć działać. To zranienie nie krzywdzi nas, ale nas otwiera. Powoduje ono pęknięcie w murze naszej apatii, przez które Boże światło w nas przenika i kieruje ku cierpiącym braciom i siostrom.

Odczuwając ból innych, zdajemy sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy ze sobą połączeni i że otwarcie się na cierpienie paradoksalnie wzmacniana naszą zdolność do miłowania i przyjmowania.

Nie ma w tym żadnego ryzyka, jeśli naszą intencją jest miłość bliźniego. Ryzyko faktycznie nie występuje w zbyt głębokim współczuciu, ale w zbyt płytkim.

Postado por Apolonio Carvalho Nascimento

Leia também...